PRIZOR – Mirko Popović

Kamo god pogled
Seže
Te beskrajne travke  tišine
Bili bi zeleni mlazevi svjetlosti 
Bili bi nesan urođenika iz Amazonije
Pa bi mrmljajući ponovio
Kako ni jedna travka u dolini
Ne umire bez znanja cijele doline

Priklanjam se tom suglasju
Suhozida zaraslog u šipražje 
Dlanom bih polako dok bdim
Ljuštio šutnju s te okamine 
Da se oglasi o svojoj naravi
O plodnosti, svrsi i smislu
U nedođiji
Koju zaludno pokušavam  
Usporediti sa slikama grada
Ostavljenih u daljini 

Ali kamo god pogled
Seže
Grad je
Nečujan iz ove udaljenosti
Ne znam što bi rekao
Urođenik iz Amazonije
Tek i ovdje i tamo  
Kaplje prolaznost
I glasno huji vrijeme